A CIDADE SEN VOLTA
(Xogando ao rehilete coas cores das estrelas)
Na herba verde refulxe a lúa
xurdindo para bicar o tellado da ermidano cumio do monte
...
e quéroa cos meus fillos
ata
o alén e o fin de todo,pero estamos tolos e antes de atopármonos
temos que perdérmonos xermolando bolboretas
e palabras sen xeito.
xa sei, xa sei,
atoparémonos sos cada un, agás istono camiño mellor da igrexa descoñecida,
no pedregal da cidade sen volta,
e xa que máis ten,
voltas e voltas matinando no remate,unha e outra volta máis
ao pozo do cumio da cidade sen volta,
e no remate no que xa non penso
achéganse a min en lonxanías de nubeiros que se abolloan sen caer
desgaxando os meus derradeiros sentimentos
as verbas,
os soños esquecidos.
Para os outros apreciacións gargaleiras
máis aló da mecánica cerebral tabulada
postos ao traballo cibernético, no medio do cerebro
dunha banda á outra: un, cero, un, cero, un, cero
varadas as lanchas
na lama negra da baixa mar.
Estamos galgados no espacio-tempo
pechados nos nosos corposlimitados por un milleiro de laciños
que atarefan a nosa liberdade
nin ver, nin ouvir, nin falar...
segues o teu camiño sen luz acesa
e xurde en ti o lume inexpricabre que ten de encadearte ao éter cósmico
sen norte posible no camiño polvorento da existencia.
Sempre haberá quen negue
que segues vivo tralo suicidiomáis aló do pasamento de auga e pedra
nunha cantiga de serea transónica.
No fondo negro da Fraga Moura
corre un regato de vidro transparentemarmuriando claridades, escumas brancas
arcano no oculto que alegra o ar húmido
cunha cantiga insospeitábel
pola
ferida
fondada Fraga
Moura
corre un regato
corre un regato
transparente
de
escumabranca.
Casas rexuntadas con teitos picudos
feitos de lousa negra do cantil
á sombra do nordés,
e ás noites,
homes que fan millenta persoeiros,
estrañas vellas gordas carrexan galiñas polos prados
dos raposos moribundos,
pradellas de verde esluída na choiva gris,
escorrentía de lúa, segredos de nenos eivados
agochados tralas portas negras camiñan sostidos polos vellos
en visos brancos de durmintes
Agochadas na brétema e na choiva,
no gris cincento as casas negras de teitos
picudosesnaquizan os berros dos peixes inocentes
e por riba as auroras boreais axeonllan
os soños máis escuros, tan doado, tan libre
que da medo, que estarrece o ceo, o que levo é o que teño
so por voar lixeiro, nada, todo vós deixo.
Teño ganas de me ir amodo, pelexando coas
presas
dar outra volta á cidade escura ao pé do
cantilque só é nosa, sen comunicación e o ceo preto
de recendo a ozono queimado pola trona baixa
no vento do Queronte, por que abri-lo ceo,
pregúntanse os poderosos cando poden medrar máis
coa ignorancia, coa pobreza, coa desigualdade,
coa falsidade dunha enganosa loita difusa,
ata que rebenten os seus bandullos cheos só
de excrementos de primate encovado
dicídeme un que serva para algo, decídeme un
que non sexa un inepto, que saiba chorar unha verba,
pero estamos convencidos, dentes de vidro,
de que son os mellores líderes, transparencias
de acougada soidade nos remuíños fráxiles
do son do río.
as mans dos poderosos
ollos
de sangue, bandullos feros,poutas de ferro, dentes de vidro.
non sei como fixeron
para ter sempre a deus da súa partee así nolo aprenderon na escola dende nenos
roseiras azuis
mans moi lavadas
no ar o son do rego
dende sempre deus está con eles;
non a poesía, non o sentimento,
non as verbas sinxelas nin a beleza
tristes facianas que agochan tristes almas mortas
e ás veces, ás veces penso queson necesarios para nós voar;
sempre estivo, eles creárono,
o máis sinistro é que fomos nós
quen os fixo medrar coa nosa permisividade,
coa nosa anuencia, co noso silencio
... e agora vivo fóra da escuridade
nas tebras máis mouras que queren ser
verdes e azuis
marelas e laranxa
por riba das auroras boreais
ás veces soño
cun pesadelo noxento, sen fuxida,
sen luz na escuridade,
ter que dicir “adeus” non é doado, non é...
sen un deus poderoso de quen botar man,
o noso é fráxil, enxel, lene, coma nós,
á nosa imaxe e semellanza,
ai, ai dos escravos
ao noso pesar drogadictos de clase A,
a-mén no cantil negro do nordés,
ai, meu deus,
onde están as esquinas que lles roubaron aos bébedos
de viaxe polos soños da cidade sen volta?
Podes vir ao silencio cando queiras
por riba do paradiso prometidotemos unha aldea illada do mundo
que é nosa
e quéroa así.
Ao pé do Picón hai unha vila escura
que linda coa estrada e cos pombos bravos de
Pena Furada.
Ás veces de noite
hai fachos acesospara afundi-los barcos,
os soños dos outros.
Do que me aprenderon os meus vellos
o que máis me gusta é non estar seguro de
nada,espírito nómade máis lixeiro que o vento
xogando ao rehilete coas cores das estrelas
para ser suave diría que vós dean,
para ser noxento que vós enfíen coma agullas polo ollete,
entenderíanme ata os máis profanos,
pero non quero dicilo, só se me abanica o dente imaxinario.
Co vento do nordés
soan suave as follasdas cerdeiras
ti estás lonxe da maxia
rehileteando coas cores
das estrelas
deixando atrás as moscas verdes da morte e da
podremia eu,
eu rodeei a pena máis alta ao pé do pozo no
cumio do monteda cidade sen volta, esta noite de lúa póñome outra vez
ao camiño pasando pola Fraga Moura coller do rego no ar
a súa cantiga transparente, aínda que non me escoites, ofrendareicha.
na cidade sen volta hai un deus negro que non é de ninguén
Xaime Oroza Carballo
Xaime Oroza Carballo
*****
(Jugando
al rehilete con los colores de las estrellas)
Xaime Oroza Carballo
Tradución: Shaim Et Alza
Ningún comentario:
Publicar un comentario