A DOR DA LÚA

                                           De noite

os fachos da estrada,

                                                            os teus ollos

                                                            de lume

                                                            acendidos;

 

na auga do río

ferven os reflexos

                                                            da lúa.

 

Quen chamou,

para a xeada

                                                            desta noite,

                                                            ás avelaíñas?

 

Sospeita da dor,

                                                            que mana

cun laio da fonte;

 

cargando os soños

                                                            da ardora

                                                            dos fachos,

que quere ser lúa.

 

Coma ti,

no río,

                                                            esvaese

a ardora dos fachos.

 

Avelaíñas

á lúa acesa

dos teus ollos de lume.

 

 

 

 

 

PAPAVENTOS

 

I

Polos vidros rotos da casa vella

saen ao ceo os soños

e volven,

e regresan

non dramatizando o adeus (sinistro).

 

II

Un milleiro de verbas

perdidas no esquecemento,

que foi sentimento,

un milleiro etéreo

coas campás do val.

 

III

Chiando ledos

os paxaros da liberdade

veñen do val do paradiso,

onde xermolan os poemas.

 

IV

A nena eivada xoga cos soños

e fai fermosos versos

encadeados no ar,

coma enxeis papaventos.

 

Papaventos moi febles,

ensarillados,

voan os soños.