MALVÍS

 

(Homenaxe a Carlos Oroza en Viveiro, 10set2023)

 𝑨𝑶 𝑷𝑬́ 𝑫𝑨 𝑭𝑶𝑵𝑻𝑬 𝑪𝑳𝑨𝑹𝑨

 𝑬 𝑭𝒖𝒏,

𝒎𝒂𝒏̃𝒂́ 𝒅𝒆 𝒙𝒆𝒂𝒅𝒂,

𝒐𝒖𝒗𝒊-𝒍𝒐 𝒎𝒂𝒍𝒗𝒊́𝒔 𝒄𝒂𝒏𝒕𝒂𝒓,

𝒇𝒆𝒏𝒅𝒆𝒏𝒅𝒐 𝒐 𝒂𝒛𝒖𝒍 𝒍𝒊𝒎𝒑𝒐 𝒅𝒐 𝒗𝒂𝒍,

 

𝒇𝒊𝒆𝒔𝒕𝒓𝒂 𝒇𝒆𝒓𝒎𝒐𝒔𝒂.

 

𝑩𝒂𝒕𝒆𝒖𝒎𝒆 𝒂 𝒑𝒓𝒊𝒎𝒂𝒗𝒆𝒓𝒂, 𝒎𝒆𝒖,

𝒄𝒐𝒂 𝒍𝒖𝒛 𝒅𝒐 𝒕𝒆𝒖 𝒔𝒐𝒓𝒓𝒊𝒔𝒐,

𝒂𝒐 𝒑𝒆́ 𝒅𝒂 𝒇𝒐𝒏𝒕𝒆 𝒄𝒍𝒂𝒓𝒂,

………………………………………………..

 

𝒖́ 𝒂𝒔 𝒄𝒐𝒓𝒛𝒂𝒔 𝒅𝒐 𝒎𝒐𝒏𝒕𝒆

𝒗𝒂𝒏 𝒃𝒆𝒃𝒆𝒓, 𝒃𝒆𝒍𝒊𝒅𝒂𝒔,

𝒅𝒆 𝒂𝒎𝒐𝒓 𝒏𝒂𝒎𝒐𝒓𝒂𝒅𝒂𝒔,

𝒐 𝒄𝒂𝒏𝒕𝒐 𝒅𝒐 𝒎𝒂𝒍𝒗𝒊́𝒔

𝒂𝒐 𝒑𝒆́ 𝒅𝒂 𝒇𝒐𝒏𝒕𝒆 𝒇𝒓𝒊́𝒂,

𝒂𝒐 𝒑𝒆́ 𝒅𝒂 𝒇𝒐𝒏𝒕𝒆 𝒄𝒍𝒂𝒓𝒂,

………………………………………………..

 

𝑨𝒍𝒊́ 𝒆𝒖,

𝒆𝒖 𝒂𝒎𝒐𝒓 𝒉𝒆𝒊

𝒅𝒐 𝒕𝒆𝒖 𝒄𝒂𝒏𝒕𝒐 𝒅𝒆 𝒎𝒂𝒍𝒗𝒊́𝒔

𝒆 𝒅𝒆 𝒕𝒓𝒂𝒔𝒏𝒐 𝒐 𝒕𝒆𝒖 𝒔𝒐𝒓𝒓𝒊𝒓,

………………………………………………..

 

𝑨𝒐 𝒑𝒆́ 𝒅𝒂 𝒇𝒐𝒏𝒕𝒆 𝒇𝒓𝒊́𝒂,

𝒂𝒐 𝒑𝒆́ 𝒅𝒂 𝒇𝒐𝒏𝒕𝒆 𝒄𝒍𝒂𝒓𝒂,

 

𝒂𝒍𝒊́ 𝒆𝒖, 𝒆𝒖 𝒂𝒎𝒐𝒓 𝒉𝒆𝒊

𝒅𝒐 𝒕𝒆𝒖 𝒂𝒔𝒖𝒃𝒊́𝒐, 𝒎𝒂𝒙𝒆𝒔𝒕𝒐𝒔𝒐, 𝒅𝒆 𝒎𝒂𝒍𝒗𝒊́𝒔;

………………………………………………..

 

𝒂𝒖𝒈𝒂 𝒄𝒍𝒂𝒓𝒂 𝒏𝒂 𝒑𝒊́𝒂 𝒅𝒂 𝒇𝒐𝒏𝒕𝒆 𝒇𝒓𝒊́𝒂,

𝒖́ 𝒍𝒂𝒗𝒂 𝒐𝒔 𝒔𝒆𝒖𝒔 𝒄𝒂𝒃𝒆𝒍𝒐𝒔,

𝒄𝒐𝒊𝒕𝒂𝒅𝒂, 𝒂 𝒇𝒂𝒅𝒂 𝒂́ 𝒂𝒍𝒃𝒂.

………………………………………………..

 

𝑨𝒍𝒊́,

𝒂𝒎𝒐𝒓 𝒉𝒆𝒊!

………………………………………………..

 

𝑴𝒂𝒍𝒗𝒊́𝒔!!!

𝑫𝒐 𝒕𝒆𝒖 𝒄𝒂𝒏𝒕𝒐.

………………………………………………..

 

𝑨𝒐 𝒑𝒆́ 𝒅𝒂 𝒇𝒐𝒏𝒕𝒆 𝒇𝒓𝒊́𝒂.

𝑨𝒐 𝒑𝒆́ 𝒅𝒂 𝒇𝒐𝒏𝒕𝒂𝒏𝒂 𝒄𝒍𝒂𝒓𝒂

                                    𝒂́ 𝒂𝒍𝒃𝒂.

Música:

𝑫𝒂𝒗𝒊𝒅 𝑩𝒆𝒍𝒍𝒂𝒔

𝒉𝒕𝒕𝒑𝒔://𝒘𝒘𝒘.𝒇𝒂𝒄𝒆𝒃𝒐𝒐𝒌.𝒄𝒐𝒎/𝒅𝒂𝒗𝒊𝒅𝒃𝒆𝒍𝒍𝒂𝒔𝒎𝒖𝒔𝒊𝒄/𝒗𝒊𝒅𝒆𝒐𝒔/205056392398766

𝒉𝒕𝒕𝒑𝒔://𝒚𝒐𝒖𝒕𝒖.𝒃𝒆/𝒒𝒗𝑩𝒅𝑼5𝑳9𝒇𝒘𝒌

 

𝘿𝑬𝙈𝑶́𝙍𝑨𝙎𝑬 𝑬𝙉 𝙏𝑰

 

𝙄𝒏𝙩𝒂𝙣𝒙𝙞́𝒃𝙚𝒍, 𝙤 𝙘𝒂𝙣𝒕𝙤, 𝒒𝙪𝒆 𝒆𝙣𝒇𝙚𝒊𝙩𝒊𝙯𝒂 𝒐 𝒄𝙚𝒐

𝒆 𝒗𝙞́𝒔𝙩𝒆𝙤 𝙙𝒆 𝒃𝙧𝒆́𝙩𝒆𝙢𝒂 𝒆 𝒄𝙝𝒐𝙞𝒗𝙖,

𝙙𝒆𝙢𝒐́𝙧𝒂𝙨𝒆 𝒆𝙣 𝙩𝒊.

 

𝑫𝙚𝒎𝙤𝒓𝙚𝒊𝙢𝒆 𝒆𝙣 𝙩𝒊; 𝙣𝒐𝙨 𝙢𝒐𝙣𝒕𝙚𝒔 𝒂𝙤 𝙡𝒐𝙣𝒙𝙚

𝙭𝒂 𝒉𝙖𝒊 𝒔𝙞𝒏𝙖𝒊𝙨 𝙙𝒐 𝒐𝙪𝒕𝙤𝒏𝙤, 𝒒𝙪𝒆 𝒗𝙚́𝒏.

 

𝙎𝒆𝙣 𝙥𝒓𝙚́𝒔𝙖, 𝒆𝙣 𝙩𝒊 𝒔𝙚 𝙙𝒆𝙢𝒐𝙧𝒂.

 

𝑿𝙖 𝙤𝒔𝙢𝒂𝙣 𝙤𝒔 𝒄𝙖𝒏𝙨 𝙖 𝙢𝒖́𝙨𝒊𝙘𝒂 𝒊𝙣𝒕𝙖𝒏𝙭𝒊́𝙗𝒆𝙡

𝒅𝙤 𝙫𝒆𝙣𝒕𝙤 𝙣𝒐 𝒂𝙧;

𝙙𝒆𝙢𝒐𝙧𝒆𝙞𝒎𝙚 𝙚𝒏 𝒕𝙞.

 

𝙉𝒐 𝒂𝙧, 𝒄𝙤𝒂 𝒄𝙖𝒏𝙩𝒊𝙜𝒂 𝒅𝙤 𝙫𝒆𝙣𝒕𝙤 𝙚 𝙙𝒂 𝒄𝙝𝒐𝙞𝒗𝙖

                                    𝒅𝙚𝒎𝙤𝒓𝙚𝒊𝙢𝒆 𝒆𝙣 𝙩𝒊.

 

𝙁𝒆𝙣𝒅𝙚𝒏𝙙𝒐 𝒂 𝒆𝙨𝒄𝙪𝒓𝙞𝒅𝙖𝒅𝙚,

𝒄𝙤𝒎𝙖 𝙘𝒖𝙣 𝙡𝒐́𝙨𝒕𝙧𝒆𝙜𝒐, 𝙢𝒐𝙞 𝙖𝒇𝙞𝒂𝙙𝒐,

𝙚𝒏 𝒕𝙞 𝙨𝒆 𝒅𝙚𝒎𝙤𝒓𝙖

𝙖 𝙘𝒂𝙣𝒕𝙞𝒈𝙖 𝙙𝒐 𝒐𝙪𝒕𝙤𝒏𝙤 𝙖́ 𝙖𝒍𝙗𝒂.

 

𝘿𝒆𝙢𝒐́𝙧𝒂𝙨𝒆 𝒆𝙣 𝙩𝒊, 𝙛𝒆𝙞𝒕𝙞𝒄𝙚𝒊𝙧𝒂,

𝙖 𝙘𝒂𝙣𝒕𝙞𝒈𝙖, 𝒊𝙣𝒕𝙖𝒏𝙭𝒊́𝙗𝒆𝙡,     

𝒂́ 𝒂𝙡𝒃𝙖.

 

𝙋𝒐𝙪𝒔𝙖 𝙤 𝙫𝒆𝙣𝒕𝙤

𝙪𝒏𝙝𝒂 𝒇𝙤𝒍𝙡𝒂 𝒎𝙪𝒓𝙘𝒉𝙖 𝙙𝒆 𝒑𝙧𝒂𝙙𝒂𝙞𝒓𝙤

                                                𝒂́ 𝒕𝙪́𝒂 𝒑𝙤𝒓𝙩𝒂.

 

𝙄𝒏𝙩𝒂𝙣𝒙𝙞́𝒃𝙚𝒍, 𝙖́ 𝙩𝒖́𝙖 𝙥𝒐𝙧𝒕𝙖,

𝙙𝒆𝙢𝒐́𝙧𝒂𝙨𝒆 𝒐 𝒐𝙪𝒕𝙤𝒏𝙤 𝙖́ 𝙖𝒍𝙗𝒂.

O ESPELLO DA LAMIA

  

Cabalos ao trote baixan na néboa do cumio do monte,

feridos os ollos, do tempo perdido no alén,

“de bolina o mar naveguei no azougue do espello da lamia”,

 

así cantaba o cabaleiro, deixando no chan, debullada,

a cantiga, ferida de néboa, para o vento.

No azougue do espello da lamia o mar naveguei de bolina.

 

Verdes, azuis e amarelas flúen, augacentas, diante

da boca, negra, do remuíño, que leva ao alén.

Naveguei, de bolina, o mar de azougue no espello da lamia.

 

No espello da lamia, ú a miña imaxe ficou varada, esperando

no azougue a vertixe da enchente co meu poema doce.

De bolina, o mar naveguei no azougue do espello da lamia.

 

Na tona do azougue do espello da lamia dúas couzas,

vermellas, riscan coas ás moi lenes baladas de amor.

No azougue do espello da lamia o mar naveguei de bolina.

 

Arabescos naíf, cantigas de cores no espello da lamia,

ú na correntada se esvae a miña imaxe,

(e) de azougue o mar do espello da lamia naveguei de bolina.

 

Así cantaba o cabaleiro feridos os ollos,

do tempo perdido no alén, de néboa os ollos feridos.

música: Peer-Gynt-Suite-no.-1-Op.-46-I.-Morning-Mood 

Czech National Symphony Orchestra

 

 

 

 

 

NO REINO DO EFÉMERO

𝐍𝐞𝐠𝐫𝐨 𝐬𝐨𝐛𝐫𝐞 𝐧𝐞𝐠𝐫𝐨,

                        𝐧𝐨𝐢𝐭𝐞;

𝐧𝐨𝐢𝐭𝐞 𝐬𝐨𝐛𝐫𝐞 𝐧𝐨𝐢𝐭𝐞,

                        𝐧𝐞𝐠𝐫𝐨,

................................................................................................

𝐬𝐢𝐥𝐞𝐧𝐜𝐢𝐨;

𝐬𝐢𝐥𝐞𝐧𝐜𝐢𝐨 𝐟𝐫𝐢́𝐨,

𝐧𝐚𝐬 𝐦𝐚𝐧𝐬 𝐧𝐨𝐢𝐭𝐞,

𝐧𝐨𝐢𝐭𝐞 𝐞 𝐬𝐢𝐥𝐞𝐧𝐜𝐢𝐨.

................................................................................................

𝐍𝐨 𝐧𝐞𝐠𝐫𝐨 𝐝𝐨 𝐭𝐫𝐞𝐛𝐨́𝐧 𝐜𝐡𝐞𝐠𝐚𝐧 𝐚𝐬 𝐟𝐚𝐝𝐚𝐬,

                                                        𝐦𝐨𝐮𝐫𝐚𝐬,

𝐦𝐨𝐯𝐞𝐧𝐝𝐨 𝐨𝐬 𝐧𝐮𝐛𝐞𝐢𝐫𝐨𝐬 𝐛𝐫𝐚𝐧𝐜𝐨𝐬,

 

𝐭𝐢𝐧𝐠𝐮𝐢́𝐧𝐝𝐨𝐨𝐬 𝐝𝐞 𝐚𝐳𝐮𝐢𝐬 𝐜𝐨𝐚 𝐜𝐚𝐧𝐭𝐢𝐠𝐚 𝐝𝐚 𝐟𝐨𝐧𝐭𝐞,

                                𝐪𝐮𝐞 𝐥𝐞𝐯𝐚𝐧 𝐧𝐨𝐬 𝐬𝐞𝐮𝐬 𝐨𝐥𝐥𝐨𝐬.

 

𝐂𝐨𝐦𝐚 𝐚 𝐫𝐚𝐢𝐨𝐥𝐚 𝐚𝐯𝐞𝐥𝐚𝐢́𝐧̃𝐚, 𝐟𝐫𝐚́𝐱𝐢𝐥, 𝐟𝐮𝐱𝐢𝐝𝐢́𝐚,

𝐪𝐮𝐞 𝐭𝐫𝐚𝐞𝐧 𝐨𝐬 𝐜𝐨𝐫𝐯𝐨𝐬,

𝐧𝐨 𝐬𝐞𝐮 𝐠𝐫𝐚𝐥𝐥𝐚𝐫 𝐜𝐨𝐚 𝐜𝐡𝐨𝐢𝐯𝐚,

𝐚𝐭𝐚 𝐨𝐬 𝐯𝐢𝐝𝐫𝐨𝐬 𝐝𝐚 𝐟𝐢𝐞𝐬𝐭𝐫𝐚 𝐝𝐨 𝐞𝐬𝐪𝐮𝐞𝐜𝐞𝐦𝐞𝐧𝐭𝐨.

................................................................................................

𝐍𝐞𝐠𝐫𝐨 𝐬𝐨𝐛𝐫𝐞 𝐧𝐞𝐠𝐫𝐨,

                                                           𝐧𝐨𝐢𝐭𝐞;

𝐧𝐨𝐢𝐭𝐞 𝐬𝐨𝐛𝐫𝐞 𝐧𝐨𝐢𝐭𝐞,

                                                           𝐧𝐞𝐠𝐫𝐨,

𝐬𝐢𝐥𝐞𝐧𝐜𝐢𝐨;

𝐬𝐢𝐥𝐞𝐧𝐜𝐢𝐨 𝐟𝐫𝐢́𝐨 𝐧𝐚𝐬 𝐦𝐚𝐧𝐬,

................................................................................................

                                                            𝐧𝐨𝐢𝐭𝐞,

................................................................................................

𝐧𝐨𝐢𝐭𝐞 𝐞 𝐬𝐢𝐥𝐞𝐧𝐜𝐢𝐨 𝐧𝐨 𝐜𝐚𝐦𝐢𝐧̃𝐨 𝐬𝐞𝐧 𝐯𝐨𝐥𝐭𝐚,

𝐪𝐮𝐞 𝐥𝐞𝐯𝐚 𝐝𝐞𝐧𝐝𝐞 𝐨 𝐜𝐞𝐦𝐢𝐭𝐞𝐫𝐢𝐨

                                        𝐚𝐭𝐚 𝐨 𝐩𝐚𝐫𝐚𝐢́𝐬𝐨,

                                  𝐬𝐞𝐠𝐮𝐧𝐝𝐨 𝐨𝐬 𝐩𝐚𝐫𝐝𝐚𝐢𝐬.

................................................................................................

𝐏𝐚𝐬𝐨𝐮 𝐧𝐨 𝐭𝐫𝐞𝐛𝐨́𝐧,

𝐝𝐚𝐬 𝐟𝐚𝐝𝐚𝐬 𝐚 𝐜𝐚𝐧𝐭𝐢𝐠𝐚 𝐝𝐞 𝐚𝐮𝐠𝐚.

................................................................................................

𝐒𝐢𝐥𝐞𝐧𝐜𝐢𝐨,

            𝐬𝐢𝐥𝐞𝐧𝐜𝐢𝐨 𝐧𝐨𝐬 𝐯𝐢𝐝𝐫𝐨𝐬

            𝐝𝐚 𝐟𝐢𝐞𝐬𝐭𝐫𝐚 𝐝𝐨 𝐞𝐬𝐪𝐮𝐞𝐜𝐞𝐦𝐞𝐧𝐭𝐨.    

 

                                     𝐌𝐮𝐢́𝐧̃𝐨𝐬, 𝟏𝟏𝐱𝐮𝐧̃𝟐𝟑