sábado, 13 de xullo de 2013

VOCES DE LONXE



VOCES DE LONXE

- Eu acabei aquí, ti se queres
  podes seguir,- dígolle á sombra,

                        na rexa e enxel sinxelez
                        do camiño de lama
                        por baixo da cachopa
                        peneirando a luz
                        das raiolas miúdas.

Fálolle ao vento ata rebenta-la luz no negro

No negro a cor espida vaise esvaíndo
nunha implosión que a fagocita ao negro

tamizando raiolas dende a sombras húmidas,
                                                            silandeiras.

Non lle dá a luz á fraga Moura en todo o día.

Ás doce e vinte non quere entrar o sol á fraga Moura,
..................................................eu, que lle fago?...   

Deixar voa-los poemas?,
por máis que lle insisto
ten medo o sol a entrar na fraga Moura,

nin ao que vén comigo
detrás coma unha sombra
lle pinta un chisco,
                                   só se presenta alleo,
..............................ao mesmo paso,
..............................sempre ao mesmo paso

                                   por iso trae o río
                                   voces de lonxe,
..................................ecos na sombra.

 
Xaime Oroza Carballo
 
 
*****
 
VOCES DE LEJOS

- yo acabé aquí, tú si quieres,
  puedes seguir,- le digo a la sombra

                        en la recia y suave sencillez
                        del camino de lodo
                        debajo del viejo castaño
                        colando en el cedazo
.....................la luz de los rayos ligeros

Le hablo al viento hasta destrozar la luz en el negro

En el negro la luz desnuda se va diluyendo
en una implosión que la fagocita al negro

tamizando diminutos rayos de luz
desde las húmedas sombras silenciosas.

No le da la luz al robledal Negro en todo el día.

A las doce y veinte
no quiere entrar el sol al robledal Negro,
¿yo qué le hago?...

¿dejar volar los poemas?...
por más que le insisto
tiene miedo el sol
a entrar al robledal negro,

ni al que viene conmigo detrás
como una sombra le suena bien,

                        sólo se presenta ajeno,
                        al mismo paso,
                        siempre al mismo paso

                        por eso trae el río
                        voces de lejos,
                        ecos en la sombra.

 
Xaime Oroza Carballo
Tradución: Shaim Et Alza

SINFONÍA



SINFONÍA

Ata ferir caladamente o chan
a raiola lene e transversal
                                                latexa
nas follas dos carballos do outono,

marmuria un regato ao pé,
..........      ... de fondo o son do río.
 
 
Xaime Oroza Carballo


*****

SINFONÍA

Hasta herir en silencio el suelo
el débil rayo de luz transversal
............................................late
en las hojas de los robles de otoño,

al lado murmulla un riachuelo,

             ... de fondo la canción del río.
 
 
Xaime Oroza Carballo
Tradución: Shaim Et Alza

MAXESTOSIDADE



MAXESTOSIDADE

Navega no ar
o arao contra a luz
            e rompe
                        o mar da escuma
(con maxestosidade)

chegou o outono traendo
as cores da promesa da osmunda
ao regato de vidro
que foi deixando a choiva
na tímida luz dourada
do ar dos teus ollos de mel

sentarse só para ver pasa-lo tempo
da man das cores ao sol temesiño
..................................de decembro,
doce raiola de luz á nordesía

                        o castiñeiro de ouro
                        o cadaleito de prata
                        cando ti te vas
                        quedo sentado
                        vendo pasa-lo tempo.

A guía do avó esta apodrecendo
enfeitiza o ar con máxicos recendos
do estertor pousado,
crúzase no meu camiño,
esvaíse doce e amable
                        e deixa unha cantiga leda
                                               na voz da tola

quedaron esmagadas
no chan da estrada
                        as cores vermellas
                        e os asubíos azuis
                                               do paporrubo

                        Azul húmido
                        e doce vermello
                        no ar sinxelos chíos.
 
 
Xaime Oroza Carballo
 
 
*****
 
MAJESTUOSIDAD

Navega en el aire
el alcatraz contra la luz
            y rompe
                        el mar de la espuma
(majestuosamente)

llegó el otoño trayendo
los colores de la promesa de la osmunda
al riachuelo de vidrio
que fue dejando la lluvia
en la tímida luz dorada
del aire de tus ojos de miel

sentarse sólo para ver pasar el tiempo
de la mano de los colores al sol tímido
                                     de diciembre

dulce rayo de luz a la nordesía

                         el castaño de oro
                        el ataúd de plata
                        cuando tú te vas
                        quedo sentado
                        viendo pasar el tiempo.

La  guía del abuelo se está pudriendo
hechiza el aire con mágicos perfumes
del estertor pausado,
se cruza en mi camino,
se diluye dulce y amable
                        y deja una canción alegre
                                  en la voz de la loca

quedaron aplastados en la calzada
los colores bermejos  y los trinos azules
                                          del petirrojo

                        azul húmedo
                        y dulce bermejo
                        en el aire sencillos trinos.
 
 
Xaime Oroza Carballo
Tradución: Shaim Et Alza

luns, 8 de xullo de 2013

SOLPOR



SOLPOR

Despois da choiva gris
raiola esplendorosa
e ao ar os pombos bravos

             saín de mañá
            por ti buscar poemas
            funme lonxe co río
            nas rexas mans do vento,
                                   fraxilidade
                        no mar sen norte.
 
 
Xaime Oroza Carballo
 
 
*****
 
PUESTA DE SOL

Después de la lluvia gris
un sol esplendoroso
y en el aire las palomas silvestres

            salí por la  mañana
            a buscar para ti poemas.

            Me fui lejos con el río
            en las manos poderosas del viento;

            frágilmente
.....................................en el mar sin norte.
 

Xaime Oroza Carballo
Tradución: Shaim Et Alza

DEDOS DE FERRO



DEDOS DE FERRO

Dedos de ferro
vai dende o cantil
andar ao mar o vento

Choiva e raiola
paroume hoxe o monte Faro;
                        falando só,
choiva e raiola,
hoxe parei no monte Faro.

Estou parado vendo como anda
o vento no mar, dedos de ferro.

Hai no camiño unha pedra
coa miña imaxe e maila sombra.

Choiva e raiola
o vento, dedos de ferro,
no mar anda moi ledo.

Choiva e raiola,
no mar o vento anda moi ledo.
 
 
Xaime Oroza Carballo
 
 
*****
 
DEDOS DE HIERRO

Dedos de hierro
va desde el acantilado
andar al mar el viento.

Lluvia y sol tenue
hoy me detuvo el monte Faro,
                        hablando solo,
lluvia y sol tenue
hoy paré en el monte Faro.

Estoy parado viendo como anda
el viento en el mar, dedos de hierro.

En el camino hay una piedra
con mi imagen y su sombra.

Lluvia y sol tenue
el viento, dedos de hierro,
anda en el mar muy alegre.

Lluvia y sol tenue
en el mar el viento anda muy alegre.
 
 
Xaime Oroza Carballo
Tradución: Shaim Et Alza

domingo, 7 de xullo de 2013

PERDIDO NOS TEUS OLLOS




PERDIDO NOS TEUS OLLOS

Teño no peto
pedras de río,
perdido nos teus ollos,

            nas praias dos teus ollos
            moi verde o mar de fondo.
 
 
Xaime Oroza Carballo
 
 
*****

PERDIDO EN TUS OJOS

Tengo en el bolsillo
piedras de río,
perdido en tus ojos

            en las playas de tus ojos
            muy verde, el mar de fondo.
 
 
Xaime Oroza Carballo
Tradución: Shaim Et Alza

O MAR DO AR



O MAR DO AR

Teño que cambia-lo plan
para non destruirme,  dixo
e pensou: “sereas”
afundíndose no ar

chegaches só na segunda tarde
para me salvar, au saín fuxindo

Dei tantas voltas,
dei tantas voltas
que xa non sei onde estou,
como se o soubera antes

e deixo a miña vida
nas marxes dun periódico obsoleto
ata o abrente para o noxo.

Aterran andoriñas nunha esquina
das catro paredes de pedra do cárcere
en ruinas de Reading, cara as hedras
onde acaba o camiño do paraugas vermello
.......................................e un chisco de río

a verdade é que hoxe estou moi morto.

Fuxir cando estou nunha gaiola de ouro?,
non me espertes, aínda é axiña.

o trasgo calou e quedou contento

sigo a ver as imaxes e as propias vela
repetidas no cantil do río e nas cortadas
do monte Faro, penso que por Bares
hai saída con vento do Barqueiro, digan o que digan
cara á Estaca para colle-lo norte.

parou na fumeira, viña moi bébedo

sereas de fume
afundíndose no ar
cos seus soños
                                   gardan os seus poemas
                                   escritos con poutas negras
                                   nas rochas do cantil
                                   que ven buscar o mar
                                   fagocitándoos no verde
                                   e branco da escuma transparente
                                   que lambe o mar ata deixar
                                   brancas as penas negras


... e saiu voando pola fumeira
cara ao mar do ar onda as sereas.
 
 
Xaime Oroza Carballo
 
 
*****
 
EL MAR DEL AIRE

Tengo que cambiar el plan
para no destruirme, dijo,
y pensó: “sirenas”
hundiéndose en el aire

llegaste solo en la segunda tarde
para salvarme y, salí huyendo

di tantas vueltas,
di tantas vueltas
que ya no sé dónde estoy,
como si lo supiera antes, y dejo mi vida
en las márgenes de un periódico obsoleto
hasta el amanecer para la náusea

aterrizan golondrinas en una esquina
de las cuatro paredes de la cárcel en ruinas
de Reading, frente a las hiedras
donde acaba el camino del paraguas rojo
...............................y un trozo de río...

la verdad es que hoy estoy muy muerto.

¿por qué huir cuando estoy en una cárcel de oro?,
no me despiertes, todavía es muy pronto.

El trasgo calló y quedó contento

Sigo viendo las imágenes y las propias velas
repetidas en acantilado del río y en las cortadas
del monte Faro, pienso que por Bares hay salida
con el viento del Barquero, digan lo que digan,
proa a Estaca de Bares para coger el norte

paró en la chimenea, venía muy ebrio.

Sirenas de humo
hundiéndose en el aire
con sus sueños
                        guardan sus poemas
                        escritos con garras negras
                        en las rocas del acantilado
                        que viene a buscar el mar
                        fagocitándolos en el verdi-blanco
....................de la espuma transparente,
                        que lame el mar hasta dejar
....................blancas las piedras negras

... y salió volando por la chimenea
buscando el mar del aire donde las sirenas.
 
 
Xaime Oroza Carballo
Tradución: Shaim Et Alza