𝐋𝐀𝐈𝐎 𝐗𝐎𝐑𝐃𝐎

 

𝐄 𝐚 𝐯𝐨𝐳,

𝐪𝐮𝐞 𝐯𝐞́𝐧 𝐝𝐨𝐬 𝐚𝐥𝐢𝐜𝐞𝐫𝐜𝐞𝐬 𝐝𝐨𝐬 𝐦𝐞𝐮𝐬 𝐬𝐨𝐧̃𝐨𝐬,

𝐩𝐚𝐫𝐞𝐜𝐞 𝐧𝐨𝐧 𝐬𝐞𝐧𝐭𝐢𝐫 𝐛𝐫𝐚𝐧𝐜𝐨 𝐧𝐢𝐧 𝐧𝐞𝐠𝐫𝐨,

𝐞𝐬𝐥𝐮𝐢́𝐧𝐝𝐨𝐬𝐞 𝐧𝐨 𝐬𝐢𝐥𝐞𝐧𝐜𝐢𝐨 𝐝𝐚 𝐱𝐞𝐚𝐝𝐚,

𝐪𝐮𝐞 𝐭𝐢𝐧𝐠𝐮𝐞 𝐝𝐞 𝐛𝐫𝐚𝐧𝐜𝐨 𝐚 𝐡𝐞𝐫𝐛𝐚 𝐯𝐞𝐫𝐦𝐞𝐥𝐥𝐚.

...............................................................

𝐂𝐚́𝐧𝐭𝐚𝐦𝐞 𝐚 𝐜𝐚𝐧𝐭𝐢𝐠𝐚 𝐝𝐚 𝐟𝐨𝐧𝐭𝐞

𝐩𝐚𝐫𝐚 𝐦𝐞 𝐢𝐫, 𝐜𝐨𝐧𝐭𝐢𝐠𝐨 𝐝𝐚 𝐦𝐚𝐧,

𝐚𝐨 𝐠𝐨𝐫𝐱𝐞𝐚𝐫, 𝐧𝐚 𝐩𝐨𝐳𝐚,

𝐝𝐨𝐬 𝐩𝐚𝐫𝐝𝐚𝐢𝐬;

𝐧𝐚𝐯𝐞𝐠𝐚𝐫, 𝐜𝐨𝐚 𝐚́𝐧𝐜𝐨𝐫𝐚 𝐚́ 𝐠𝐚𝐫𝐫𝐚,

𝐩𝐨𝐥𝐨 𝐢𝐧𝐟𝐢𝐧𝐝𝐨 𝐦𝐚𝐫 𝐝𝐚 𝐚𝐦𝐢𝐳𝐚𝐝𝐞,

𝐬𝐞𝐧 𝐝𝐞𝐢𝐱𝐚𝐫 𝐫𝐨𝐧𝐬𝐞𝐢𝐬,

𝐧𝐢𝐧 𝐬𝐢𝐧𝐚𝐢𝐬 𝐝𝐚𝐬 𝐩𝐞𝐠𝐚𝐝𝐚𝐬.

...............................................................

𝐀𝐳𝐮𝐢𝐬 𝐛𝐚𝐥𝐨𝐫𝐞𝐧𝐭𝐨𝐬 𝐧𝐚𝐬 𝐦𝐚𝐧𝐬.

...............................................................

𝐅𝐞𝐧𝐝𝐞𝐮, 𝐚 𝐥𝐮́𝐚,

𝐜𝐮𝐧 𝐛𝐞𝐫𝐫𝐨 𝐝𝐞 𝐥𝐮𝐳,

𝐨 𝐬𝐢𝐥𝐞𝐧𝐜𝐢𝐨 𝐝𝐚 𝐧𝐨𝐢𝐭𝐞.

...............................................................

𝐅𝐚𝐫𝐭𝐨 𝐝𝐞 𝐞𝐬𝐩𝐞𝐫𝐚𝐫 𝐚 𝐪𝐮𝐞𝐧 𝐧𝐮𝐧𝐜𝐚 𝐯𝐞́𝐧,

𝐬𝐚𝐢́𝐧 𝐬𝐨́ 𝐛𝐮𝐬𝐜𝐚-𝐥𝐚 𝐚𝐥𝐛𝐚;

𝐧𝐨𝐧 𝐚 𝐝𝐢𝐧 𝐚𝐭𝐨𝐩𝐚𝐝𝐨

𝐞 𝐟𝐨́𝐢𝐬𝐞𝐦𝐞 𝐝𝐚𝐬 𝐦𝐚𝐧𝐬, 𝐯𝐞𝐫𝐝𝐞, 𝐞𝐬𝐟𝐮𝐦𝐚𝐝𝐚,

𝐚 𝐜𝐨𝐫 𝐝𝐚 𝐚𝐮𝐫𝐨𝐫𝐚.

...............................................................

𝐍𝐚 𝐟𝐞𝐢𝐫𝐚 𝐝𝐢𝐱𝐞́𝐫𝐨𝐧𝐥𝐥𝐞 𝐚𝐨 𝐱𝐨𝐠𝐫𝐚𝐫

𝐜𝐚𝐧𝐝𝐨 𝐜𝐚𝐧𝐭𝐚𝐛𝐚:

-“𝐃𝐨́𝐞𝐜𝐡𝐞 𝐚𝐥𝐠𝐨? 𝐍𝐨𝐧? 𝐏𝐨𝐢𝐬 𝐜𝐚𝐥𝐚!”

 

-“𝐐𝐮𝐞 𝐡𝐞𝐢 𝐝𝐢𝐜𝐢𝐫?

𝐐𝐮𝐞 𝐝𝐢𝐫𝐞𝐢?

𝐐𝐮𝐞 𝐧𝐨𝐧 𝐝𝐢𝐫𝐞𝐢?

𝐬𝐨́ 𝐦𝐞 𝐝𝐨𝐞 𝐚 𝐚𝐥𝐦𝐚”.

...............................................................

𝐎𝐮𝐯𝐢𝐧𝐨 𝐞𝐮 𝐫𝐨𝐬𝐦𝐚𝐫, 𝐩𝐨𝐥𝐨 𝐛𝐚𝐢𝐱𝐨,

𝐜𝐚𝐧𝐝𝐨 𝐦𝐚𝐫𝐜𝐡𝐚𝐛𝐚

 

𝐎 𝐥𝐚𝐢𝐨, 𝐱𝐨𝐫𝐝𝐨,

𝐧𝐨𝐧 𝐜𝐡𝐞𝐠𝐨𝐮

𝐧𝐢𝐧𝐠𝐮𝐫𝐞𝐬,

 

𝐞 𝐞𝐮 𝐪𝐮𝐞 𝐡𝐞𝐢 𝐝𝐢𝐜𝐢𝐫.

...............................................................

𝐍𝐨𝐬 𝐦𝐨𝐧𝐭𝐞𝐬 𝐚𝐨 𝐥𝐨𝐧𝐱𝐞,

𝐩𝐨𝐫 𝐨𝐧𝐝𝐞 𝐞𝐥 𝐩𝐚𝐬𝐚 𝐚́ 𝐧𝐨𝐢𝐭𝐞

𝐥𝐚𝐭𝐞𝐧

𝐨𝐬 𝐜𝐚𝐧𝐬,

                        𝐞𝐧𝐜𝐡𝐞𝐧𝐝𝐨

                        𝐨 𝐯𝐚𝐥

𝐝𝐞 𝐚𝐮𝐠𝐮𝐫𝐢𝐨𝐬.

...............................................................

 

𝐏𝐞𝐫𝐨,

𝐪𝐮𝐞 𝐝𝐢𝐫𝐞𝐢?

𝐐𝐮𝐞 𝐧𝐨𝐧 𝐝𝐢𝐫𝐞𝐢?

 

 𝐱𝐚𝐢𝐦𝐞𝐨𝐫𝐨𝐳𝐚

𝐌𝐮𝐢́𝐧̃𝐨𝐬, 𝟐𝟎𝟎𝟕𝟐𝟒 

 

 

 𝐎 𝐌𝐀𝐑 𝐃𝐀 𝐒𝐎𝐈𝐃𝐀𝐃𝐄

 

 𝐗𝐢𝐫𝐨́𝐯𝐚𝐠𝐨 𝐝𝐨𝐬 𝐜𝐚𝐦𝐢𝐧̃𝐨𝐬,

𝐩𝐞𝐝𝐢𝐧𝐝𝐨 𝐞𝐬𝐦𝐨𝐥𝐚

               𝐧𝐚𝐬 𝐞𝐧𝐜𝐫𝐮𝐜𝐢𝐥𝐥𝐚𝐝𝐚𝐬

               𝐞 𝐧𝐚𝐬 𝐩𝐫𝐚𝐳𝐚𝐬

                        𝐝𝐨𝐬 𝐦𝐞𝐫𝐜𝐚𝐝𝐨𝐬.

........................................................

𝐏𝐚𝐫𝐨𝐮 𝐟𝐚𝐥𝐚𝐫

𝐜𝐨𝐦𝐢𝐠𝐨 𝐨 𝐭𝐫𝐚𝐬𝐧𝐨,

               𝐧𝐨 𝐦𝐞𝐝𝐢𝐨

               𝐝𝐚 𝐩𝐨𝐧𝐭𝐞 𝐯𝐞𝐥𝐥𝐚.

........................................................

𝐅𝐮𝐧 𝐚𝐨 𝐜𝐚𝐧𝐭𝐢𝐥

               𝐩𝐨𝐫 𝐯𝐞𝐫 𝐚𝐧𝐝𝐚𝐫 𝐚 𝐦𝐚𝐫

               𝐞 𝐧𝐚𝐯𝐞𝐠𝐚-𝐥𝐚𝐬 𝐨𝐧𝐝𝐚𝐬.

........................................................

𝐕𝐨𝐥𝐯𝐢́𝐧 𝐜𝐚𝐧𝐬𝐨

𝐫𝐞𝐩𝐨𝐮𝐬𝐚𝐫 𝐧𝐚𝐬 𝐭𝐮́𝐚𝐬 𝐨𝐧𝐝𝐚𝐬,

𝐧𝐨𝐧 𝐡𝐚𝐛𝐢́𝐚 𝐧𝐢𝐧𝐠𝐮𝐞́𝐧.

........................................................

𝐍𝐨𝐧 𝐡𝐚𝐛𝐢́𝐚 𝐧𝐢𝐧𝐠𝐮𝐞́𝐧

𝐧𝐚𝐬 𝐭𝐮́𝐚𝐬 𝐨𝐧𝐝𝐚𝐬.

........................................................

𝐍𝐨 𝐦𝐞𝐝𝐢𝐨

               𝐝𝐚 𝐩𝐨𝐧𝐭𝐞 𝐯𝐞𝐥𝐥𝐚

𝐩𝐚𝐫𝐨𝐮 𝐟𝐚𝐥𝐚𝐫

𝐜𝐨𝐦𝐢𝐠𝐨 𝐨 𝐭𝐫𝐚𝐬𝐧𝐨.

........................................................

𝐅𝐮𝐧 𝐚𝐨 𝐜𝐚𝐧𝐭𝐢𝐥

               𝐩𝐨𝐫 𝐯𝐞-𝐥𝐚 𝐦𝐚𝐫 𝐚𝐧𝐝𝐚𝐫,

𝐞 𝐧𝐚𝐯𝐞𝐠𝐮𝐞𝐢 𝐚𝐬 𝐨𝐧𝐝𝐚𝐬,

........................................................

𝐞 𝐧𝐚𝐯𝐞𝐠𝐮𝐞𝐢 𝐚𝐬 𝐨𝐧𝐝𝐚𝐬

𝐝𝐨 𝐦𝐚𝐫 𝐝𝐚 𝐬𝐨𝐢𝐝𝐚𝐝𝐞.

 

 

  A DOR DA LÚA

                                           De noite

os fachos da estrada,

                                                            os teus ollos

                                                            de lume

                                                            acendidos;

 

na auga do río

ferven os reflexos

                                                            da lúa.

 

Quen chamou,

para a xeada

                                                            desta noite,

                                                            ás avelaíñas?

 

Sospeita da dor,

                                                            que mana

cun laio da fonte;

 

cargando os soños

                                                            da ardora

                                                            dos fachos,

que quere ser lúa.

 

Coma ti,

no río,

                                                            esvaese

a ardora dos fachos.

 

Avelaíñas

á lúa acesa

dos teus ollos de lume.

 

 

 

 

 

PAPAVENTOS

 

I

Polos vidros rotos da casa vella

saen ao ceo os soños

e volven,

e regresan

non dramatizando o adeus (sinistro).

 

II

Un milleiro de verbas

perdidas no esquecemento,

que foi sentimento,

un milleiro etéreo

coas campás do val.

 

III

Chiando ledos

os paxaros da liberdade

veñen do val do paradiso,

onde xermolan os poemas.

 

IV

A nena eivada xoga cos soños

e fai fermosos versos

encadeados no ar,

coma enxeis papaventos.

 

Papaventos moi febles,

ensarillados,

voan os soños.