luns, 17 de marzo de 2025

 NA FIESTRA DA NOITE

 

No crisol, vermello da noite, vai caendo o berro, facéndose

laio xordo, sotelo calado, salaio enxel, estertor, pesadelo.

 

Falenas efémeras, que levan prendidas nas ás 

                                                            a cantiga do vento.

 

As flores rosa do espiño están nun frasco de vidro 

                                                            na fiestra da noite.

 

Cores fugaces das auroras boreais ata a luz do amencer

                                               nas túas mans, 

                                                feitizo xeneroso da alba.

 

As flores rosa do espiño están nun frasco de vidro 

                                                na fiestra da noite.

 

Cos pés de lume eivados, para os trasnos nómades 

                            cada día é unha viaxe ao infindo 

trala cor das ás das ninfas, reflectindo,

na tona da auga, as súas arelas do alén.

 

As flores rosa do espiño están nun frasco de vidro 

                                                na fiestra da noite.

 

Onde me acubillarei á noite? Deixarei o río para ir coa lúa 

dos ollos da curuxa branca ao mar, ouvi-las ondas.

 

As flores rosa do espiño están nun frasco de vidro 

                                                na fiestra da noite.

 

Vanse apagando, lixeiras, as luces da noite 

                            e levan os soños da man

para alíndalos contra as auroras 

e as flores rosa do espiño están

nun frasco de vidro na fiestra da noite.

 


EN LA VENTANA DE LA NOCHE

 

En el crisol, rojo de la noche, va cayendo el grito, haciéndose

lamento sordo, vagido callado, gemido leve, estertor,                                                                                         pesadilla.

 

Falenas efímeras, que llevan prendidas en las alas 

                                            la cantiga del viento.

Las flores rosa del espino están en un frasco de vidrio 

                                            en la ventana de la noche.

 

Colores fugaces de las auroras boreales 

hasta la luz del amanecer  en tus manos, 

                                            hechizo generoso del alba.

Las flores rosa del espino están en un frasco de vidrio 

                                            en la ventana de la noche.

 

Con los pies de fuego heridos, para los duendes nómadas 

cada día es un viaje al infinito 

tras el color de las alas de las ninfas, reflejando

en el espejo del agua 

sus ansias del más allá.

 

Las flores rosa del espino están en un frasco de vidrio 

                            en la ventana de la noche.

 

Donde me cobijaré a la noche? Dejaré el río 

para ir con la luna de los ojos

de la lechuza blanca al mar, 

                    a oír las ondas.

Las flores rosa del espino están en un frasco de vidrio 

                            en la ventana de la noche.

 

Se van apagando, ligeras, las luces de la noche 

y llevan los sueños de la mano

para apacentarlos contra las auroras, 

y las flores rosa del espino están

en un frasco de vidrio 

                            en la ventana de la noche.

 

Muíños, 15 mar 2025




venres, 28 de febreiro de 2025

ASUBÍO ALLEO

𝐀𝐒𝐔𝐁𝐈́𝐎 𝐀𝐋𝐋𝐄𝐎

 

𝐍𝐨 𝐯𝐚𝐥,

𝐚𝐨 𝐩𝐞́ 𝐝𝐚 𝐟𝐨𝐧𝐭𝐞 𝐟𝐫𝐢́𝐚,

𝐪𝐮𝐞 𝐦𝐚𝐧𝐚 𝐞𝐧𝐭𝐫𝐞 𝐨𝐬 𝐩𝐞𝐧𝐞𝐝𝐨𝐬,

                        𝐚𝐬𝐮𝐛𝐢́𝐚,

                        𝐦𝐚𝐱𝐞𝐬𝐭𝐨𝐬𝐨

                        𝐨 𝐦𝐚𝐥𝐯𝐢́𝐬

𝐝𝐞𝐧𝐝𝐞 𝐨 𝐚𝐦𝐞𝐧𝐞𝐢𝐫𝐨,

𝐟𝐞𝐧𝐝𝐞𝐧𝐝𝐨,

𝐝𝐚 𝐱𝐞𝐚𝐝𝐚 𝐨 𝐥𝐢𝐦𝐩𝐨 𝐚𝐳𝐮𝐥

𝐚𝐨 𝐩𝐞́ 𝐝𝐚 𝐟𝐨𝐧𝐭𝐞 𝐜𝐥𝐚𝐫𝐚.

...........................................................

𝐕𝐨𝐮𝐦𝐞 𝐚𝐜𝐡𝐞𝐠𝐚𝐧𝐝𝐨 𝐜𝐨𝐚 𝐜𝐚𝐧𝐬𝐞𝐢𝐫𝐚

𝐝𝐚 𝐦𝐢𝐧̃𝐚 𝐜𝐚𝐧𝐭𝐢𝐠𝐚 𝐜𝐞𝐠𝐚.

 𝐀𝐝𝐨𝐛𝐢́𝐨𝐬 𝐛𝐚𝐥𝐝𝐢́𝐨𝐬:

𝐔𝐧 𝐞𝐬𝐜𝐚𝐧𝐨 𝐛𝐚𝐥𝐞𝐢𝐫𝐨,

𝐧𝐨 𝐪𝐮𝐞, 𝐧𝐮𝐧𝐜𝐚,

𝐧𝐢𝐧𝐠𝐮𝐞́𝐧 𝐬𝐞𝐧𝐭𝐨𝐮,

𝐧𝐢𝐧 𝐡𝐚 𝐬𝐞𝐧𝐭𝐚𝐫.

𝐕𝐞𝐧𝐭𝐨 𝐧𝐨𝐫𝐝𝐞́𝐬.

𝐌𝐮𝐫𝐜𝐡𝐚𝐬 𝐜𝐚𝐦𝐞𝐥𝐢𝐚𝐬,

𝐬𝐚𝐧𝐠𝐮𝐢𝐧𝐚𝐬 𝐫𝐢𝐬𝐜𝐚𝐝𝐚𝐬

𝐧𝐚 𝐞𝐬𝐭𝐫𝐚𝐝𝐚 𝐝𝐚 𝐜𝐡𝐨𝐢𝐯𝐚.

...........................................................

𝐍𝐚 𝐛𝐚𝐢𝐱𝐚𝐧𝐭𝐞 𝐝𝐚 𝐥𝐮́𝐚, 𝐯𝐞𝐫𝐦𝐞𝐥𝐥𝐨𝐬,

𝐚𝐝𝐨𝐫𝐦𝐞𝐜𝐞𝐧 𝐨𝐬 𝐟𝐞𝐥𝐠𝐨𝐬.

𝐄 𝐯𝐞𝐱𝐨, 𝐚𝐨 𝐥𝐨𝐧𝐱𝐞,

𝐫𝐞𝐯𝐞𝐫𝐝𝐞𝐜𝐞-𝐥𝐨 𝐞́𝐭𝐞𝐫

𝐜𝐨𝐚 𝐜𝐚𝐧𝐭𝐢𝐠𝐚 𝐚𝐥𝐥𝐞𝐚.

...........................................................

𝐍𝐚 𝐜𝐞𝐫𝐝𝐞𝐢𝐫𝐚 𝐞𝐬𝐩𝐢𝐝𝐚

𝐚𝐬𝐮𝐛𝐢́𝐚 𝐨 𝐦𝐚𝐥𝐯𝐢́𝐬,

𝐟𝐞𝐧𝐝𝐞𝐧𝐝𝐨

                        𝐨 𝐚𝐳𝐮𝐥 𝐥𝐢𝐦𝐩𝐨

𝐝𝐚 𝐱𝐞𝐚𝐝𝐚 𝐝𝐚 𝐦𝐚𝐧̃𝐚́.

 

𝐒𝐨́ 𝐢𝐬𝐨 𝐭𝐫𝐚𝐢𝐨,

                        𝐨 𝐚𝐬𝐮𝐛𝐢́𝐨

𝐩𝐚𝐫𝐚 𝐭𝐞 𝐞𝐧𝐠𝐚𝐢𝐨𝐥𝐚𝐫

𝐚́ 𝐯𝐨𝐥𝐭𝐚 𝐝𝐚 𝐨𝐝𝐢𝐬𝐞𝐚.

...........................................................

𝐀𝐨 𝐩𝐞́ 𝐝𝐚 𝐟𝐨𝐧𝐭𝐞 𝐟𝐫𝐢́𝐚

𝐜𝐨 𝐚𝐬𝐮𝐛𝐢́𝐨 𝐚𝐥𝐥𝐞𝐨,

𝐯𝐞𝐱𝐨 𝐧𝐨 𝐜𝐚𝐦𝐢𝐧̃𝐨

𝐛𝐫𝐚𝐧𝐪𝐮𝐞𝐱𝐚-𝐥𝐨 𝐞́𝐭𝐞𝐫

𝐝𝐚 𝐜𝐞𝐫𝐝𝐞𝐢𝐫𝐚 𝐚𝐨 𝐥𝐨𝐧𝐱𝐞.

𝐅𝐞𝐬𝐭𝐚 𝐝𝐚𝐬 𝐜𝐚𝐧𝐝𝐞𝐚𝐬

(𝐫𝐨𝐦𝐞𝐮 𝐞 𝐦𝐢𝐦𝐨𝐬𝐚𝐬)

𝐌𝐮𝐢́𝐧̃𝐨𝐬, 𝟎𝟐𝟎𝟐𝟐𝟓


GORJEO AJENO

En el valle,

junto a la fuente fría,

que mana entre las peñas,

                        gorjea,

                        majestuoso,

                        el malvís

desde el aliso negro,

hendiendo, de la helada

el limpio azul

junto a la fuente clara.

...........................................................

Voy acercando el cansancio

de mi cantiga ciega.

 Adornos inútiles:

Un asiento vacío,

en el que, nunca,

nadie sentó,

ni sentará.

Viento noreste.

Secas camelias,

sanguinas desvanecidas

en la calzada de la lluvia.

...........................................................

Con la luna menguante, rojos,

duermen los helechos.

 Y veo, en la lejanía,

reverdecer el éter

con la cantiga ajena.

...........................................................

En el cerezo desnudo

trina el malvís,

hendiendo

                        el azul limpio

de la helada de la mañana.

 

Sólo eso traigo,

                        el gorjeo

para lograr tu afán

al volver de mi odisea.

...........................................................

Al pie de la fuente fría

con el silbido ajeno,

veo en el camino

blanquear el éter

del cerezo en la lejanía.


Muíños, 020225

(Fiesta de las Candelas,

romero y mimosas)



sábado, 18 de xaneiro de 2025

 AVELAÍÑAS TOLAS

 

No acubillo de pedra da encrucillada

gardan os ventos,

                        en segredo,

o tesouro do silencio das raiolas.

                                                Choiva.

...............................................................

 

Vaise o sol,

                        busca-lo amencer,

                        polo cumio do monte

                                               ás cinco.

...............................................................

 

Do monte ao mar foise xa o sol

                        buscando un amencer

e á luz do fanal do castelo de popa

voan os soños, coma avelaíñas tolas,

                        queima-la cor das ás.

...............................................................

 

No caderno maior

                        da bitácora das ondas,

riscamos

un poema de néboa nos ronseis,

onde navegámo-la mar da noite

coa lembranza do misterio do solpor.

...............................................................

 

Avelaíñas, tolas,

van queima-lo arcano da cor das ás

á luz do fanal do castelo de popa.

...............................................................

 

A raiola,

                        entre a choiva,

afaga os fentos,

                        aloumiña as ondas.

...............................................................

 

Á luz do fanal do castelo de popa

                                    voan os soños.

...............................................................


xaimeoroza

Muíños, 160125



xoves, 19 de decembro de 2024

 𝐕𝐄𝐋𝐀𝐈́ 𝐓𝐄𝐒 𝐀 𝐀𝐋𝐁𝐀

 

𝐓𝐚𝐫𝐝𝐞?! 𝐒𝐞𝐧 𝐩𝐫𝐞́𝐬𝐚, 𝐭𝐨𝐝𝐨 𝐩𝐨𝐫 𝐟𝐚𝐜𝐞𝐫 𝐧𝐚 𝐦𝐞𝐦𝐨𝐫𝐢𝐚 𝐟𝐞𝐛𝐥𝐞,

𝐬𝐞𝐧 𝐜𝐨𝐫, 𝐜𝐥𝐚𝐫𝐨 𝐞𝐬𝐜𝐮𝐫𝐨, 𝐛𝐫𝐚𝐧𝐜𝐨 𝐞 𝐧𝐞𝐠𝐫𝐨, 𝐬𝐞𝐧 𝐜𝐨𝐫.

 

𝐒𝐞𝐧 𝐜𝐨𝐫 𝐧𝐚 𝐟𝐞𝐛𝐥𝐞 𝐦𝐞𝐦𝐨𝐫𝐢𝐚, 𝐬𝐞𝐧 𝐩𝐫𝐞́𝐬𝐚, 𝐜𝐡𝐨𝐯𝐞 𝐚́ 𝐧𝐨𝐢𝐭𝐞.

 

𝐗𝐚 𝐧𝐨𝐧 𝐬𝐞𝐢 𝐨𝐧𝐝𝐞 𝐯𝐚𝐧 𝐨𝐬 𝐬𝐨𝐧̃𝐨𝐬, 𝐝𝐢𝐦𝐞, 𝐨𝐧𝐝𝐞 𝐟𝐨𝐫𝐨𝐧 𝐬𝐞𝐧 𝐜𝐨𝐫?

 

𝐀𝐬 𝐦𝐚𝐧𝐬 𝐛𝐚𝐥𝐞𝐢𝐫𝐚𝐬, 𝐬𝐞𝐧 𝐜𝐨𝐫, 𝐬𝐞𝐧 𝐩𝐫𝐞́𝐬𝐚𝐬 𝐜𝐡𝐨𝐯𝐞,

𝐜𝐡𝐨𝐯𝐞 𝐧𝐚 𝐭𝐮́𝐚 𝐥𝐞𝐦𝐛𝐫𝐚𝐧𝐳𝐚; 𝐪𝐮𝐞 𝐝𝐢𝐫𝐚́𝐧 𝐚𝐬 𝐞𝐬𝐭𝐫𝐞𝐥𝐚𝐬?

 

𝐂𝐡𝐨𝐯𝐞 𝐬𝐞𝐧 𝐩𝐫𝐞́𝐬𝐚𝐬 𝐧𝐚 𝐧𝐨𝐢𝐭𝐞 𝐬𝐞𝐧 𝐜𝐨𝐫 𝐝𝐚 𝐚𝐫𝐚𝐧̃𝐞𝐢𝐫𝐚.

 

𝐓𝐫𝐚𝐞𝐫𝐚𝐬𝐦𝐞 𝐚 𝐚𝐥𝐛𝐚?

 

𝐔𝐧 𝐥𝐨́𝐬𝐭𝐫𝐞𝐠𝐨 𝐝𝐞𝐮𝐥𝐥𝐞 𝐥𝐮𝐳 𝐚́ 𝐟𝐨𝐥𝐥𝐚 𝐫𝐮𝐛𝐢𝐚,

𝐪𝐮𝐞 𝐫𝐨𝐮𝐛𝐨𝐮 𝐨 𝐯𝐞𝐧𝐭𝐨 𝐧𝐨 𝐛𝐢𝐜𝐨 𝐝𝐨 𝐥𝐢𝐪𝐮𝐢𝐝𝐚́𝐦𝐛𝐚𝐫.

 

𝐌𝐞𝐭𝐞́𝐦𝐨𝐧𝐨𝐬 𝐜𝐨𝐬 𝐩𝐞́𝐬 𝐧𝐨𝐬 𝐝𝐞𝐛𝐮𝐱𝐨𝐬, 𝐪𝐮𝐞 𝐟𝐚𝐧

𝐧𝐚 𝐞𝐬𝐭𝐫𝐚𝐝𝐚 𝐚𝐬 𝐟𝐨𝐥𝐥𝐚𝐬 𝐦𝐮𝐫𝐜𝐡𝐚𝐬, 𝐜𝐨𝐦𝐚 𝐜𝐨𝐮𝐳𝐚𝐬

 

𝐞 𝐨 𝐫𝐢́𝐨 𝐝𝐨𝐬 𝐬𝐨𝐧̃𝐨𝐬, 𝐟𝐥𝐮𝐢́𝐧𝐝𝐨 𝐜𝐨𝐧 𝐟𝐨𝐫𝐳𝐚 𝐩𝐨𝐥𝐚𝐬 𝐛𝐞𝐢𝐫𝐚𝐬,

 

𝐯𝐞́𝐧 𝐦𝐮𝐱𝐢𝐧𝐝𝐨, 𝐦𝐚𝐱𝐞𝐬𝐭𝐨𝐬𝐨, 𝐝𝐚 𝐭𝐫𝐞𝐛𝐨𝐚𝐝𝐚 𝐜𝐨𝐧𝐭𝐢𝐧𝐮𝐚

𝐝𝐚 𝐧𝐨𝐢𝐭𝐞 𝐝𝐨𝐬 𝐜𝐮𝐦𝐢𝐨𝐬, 𝐩𝐨𝐫 𝐞𝐧𝐭𝐫𝐞 𝐚𝐬 𝐜𝐨𝐫𝐞𝐬 𝐝𝐞𝐥𝐢𝐜𝐚𝐝𝐚𝐬,

 

𝐭𝐫𝐚𝐧𝐬𝐠𝐫𝐞𝐝𝐢𝐧𝐝𝐨, 𝐬𝐞𝐧 𝐬𝐞𝐠𝐫𝐞𝐝𝐨𝐬, 𝐝𝐚 𝐧𝐨𝐢𝐭𝐞 𝐝𝐨 𝐯𝐚𝐥,

𝐨 𝐬𝐢𝐥𝐞𝐧𝐜𝐢𝐨 𝐬𝐞𝐧 𝐜𝐨𝐫 

                                 𝐜𝐨𝐚 𝐚𝐥𝐛𝐚.