sábado, 29 de xullo de 2023

O ESPELLO DA LAMIA

  

Cabalos ao trote baixan na néboa do cumio do monte,

feridos os ollos, do tempo perdido no alén,

“de bolina o mar naveguei no azougue do espello da lamia”,

 

así cantaba o cabaleiro, deixando no chan, debullada,

a cantiga, ferida de néboa, para o vento.

No azougue do espello da lamia o mar naveguei de bolina.

 

Verdes, azuis e amarelas flúen, augacentas, diante

da boca, negra, do remuíño, que leva ao alén.

Naveguei, de bolina, o mar de azougue no espello da lamia.

 

No espello da lamia, ú a miña imaxe ficou varada, esperando

no azougue a vertixe da enchente co meu poema doce.

De bolina, o mar naveguei no azougue do espello da lamia.

 

Na tona do azougue do espello da lamia dúas couzas,

vermellas, riscan coas ás moi lenes baladas de amor.

No azougue do espello da lamia o mar naveguei de bolina.

 

Arabescos naíf, cantigas de cores no espello da lamia,

ú na correntada se esvae a miña imaxe,

(e) de azougue o mar do espello da lamia naveguei de bolina.

 

Así cantaba o cabaleiro feridos os ollos,

do tempo perdido no alén, de néboa os ollos feridos.




Czech National Symphony Orchestra

 

 


 

 

 


Ningún comentario:

Publicar un comentario