Cabalos
ao trote baixan na néboa do cumio do monte,
feridos
os ollos, do tempo perdido no alén,
“de bolina o mar naveguei no azougue do espello da lamia”,
así
cantaba o cabaleiro, deixando no chan, debullada,
a
cantiga, ferida de néboa, para o vento.
No azougue do espello da lamia o mar naveguei de bolina.
Verdes,
azuis e amarelas flúen, augacentas, diante
da
boca, negra, do remuíño, que leva ao alén.
Naveguei, de bolina, o mar de azougue no espello da lamia.
No
espello da lamia, ú a miña imaxe ficou varada, esperando
no
azougue a vertixe da enchente co meu poema doce.
De bolina, o mar naveguei no azougue do espello da lamia.
Na
tona do azougue do espello da lamia dúas couzas,
vermellas,
riscan coas ás moi lenes baladas de amor.
No azougue do espello da lamia o mar naveguei de bolina.
Arabescos
naíf, cantigas de cores no espello da lamia,
ú na
correntada se esvae a miña imaxe,
(e) de azougue o mar do espello da lamia naveguei de bolina.
Así
cantaba o cabaleiro feridos os ollos,
